Ένας ιός αντίδοτο στα κοινωνικά σύνδρομα 

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε σε ειδησεογραφικό ιστοχώρο άρθρο του μαθητή μας Γιάννη Σταύρου. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

Είμαστε σίγουροι ότι θα  ακολουθήσουν και άλλες επιτυχίες του σε ακόμα σημαντικότερους χώρους!

”

Για το Νίτσε «Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Και η θέση του Γερμανού φιλόσοφου βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή στην εποχή της κρίσης κορωνοϊού. Μία κρίση που φαίνεται να υποσκάπτει το παρόν, αλλά με σωστό χειρισμό σφυρηλατεί ένα εξελιγμένο μέλλον.

Η νέα υγειονομική απειλή πανικόβαλε την ελληνική κοινωνία και το εθνικό σύστημα υγείας. Ωστόσο ο πανικός γόνιμα εξελίχθηκε σε ενεργοποίηση πυροδοτώντας ριζικές προσπάθειες ενίσχυσης και βελτίωσης. Μέσα σε χρονικό διάστημα δύο μηνών οι μονάδες εντατικής θεραπείας σχεδόν διπλασιάστηκαν, έγιναν προσλήψεις χιλιάδων υγειονομικών υπαλλήλων και αγορές πολλών εξοπλισμών.

Στην Ευρώπη της τεχνολογίας, η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών συστημάτων αξιοποιούσε εδώ και χρόνια την τηλεκπαίδευση. Φυσικά η Ελλάδα αποτελούσε εξαίρεση. Όχι και τώρα όμως. Το κλείσιμο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έφερε στο προσκήνιο την ιδέα της εξ αποστάσεως διδασκαλίας. Σχολεία και φροντιστήρια αξιοποιώντας τις διαδικτυακές πλατφόρμες κινήθηκαν σε ευρωπαϊκή τροχιά. Εξελίξεις που είχαν τοποθετηθεί στις καλένδες για δεκαετίες δρομολογήθηκαν μέσα σε εβδομάδες. Κάτι παρόμοιο ίσχυσε για την τηλεργασία. Ένας σημαντικός αριθμός εργατικού δυναμικού εργάστηκε για πρώτη φορά από το σπίτι. Πρακτικά ήταν η ευκαιρία να δοκιμαστούν νέες μορφές εργασίας και ταυτόχρονα η εναλλακτική αυτή συνέβαλε στο να δαμαστεί η αύξηση της ανεργίας, που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν μονόδρομος.

Και πολλοί ισχυρίστηκαν ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας ήταν επιβολή δικτατορικού καθεστώτος και στερούσε το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας. Στην πραγματικότητα όμως οι υποστηρικτές αυτής της θέσης αγνόησαν το δικαίωμα των συμπολιτών τους στη ζωή. Και δεδομένης της ευρείας συγκατοίκησης ηλικιωμένων και νεότερων στη χώρα μας αλλά και των άγνωστων υποκείμενων νοσημάτων σε πολλά μέλη του πληθυσμού, η επιβολή περιορισμών μόνο στις επιβεβαιωμένες ευπαθείς ομάδες δεν θα ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματική. Επομένως, η κρίση του κορωνοϊού δίδαξε τους Έλληνες πως τελικά μία δημοκρατία εκτός από δικαιώματα γεννά και ισομεγέθεις υποχρεώσεις, οι οποίες δεν είναι μόνο φόροι. Για πρώτη φορά οι πολίτες συνειδητοποίησαν βιωματικά πως το ατομικό καλό είναι συνάρτηση του κοινωνικού συμφέροντος. Ο περιορισμός των μετακινήσεων και των επαφών ως αναγκαίο κακό -χωρίς να μπορεί να αμφισβητήσει κανείς την ψυχική ζημία- όλως παραδόξως διαχώρισε στη συνείδηση των ατόμων την ελευθερία από την αναρχία.

Και φυσικά, σε μία χώρα που κάθε είδους υπόθεση τοποθετείται στην πολιτική σφαίρα, η αξιοποίηση κορυφαίων Ελλήνων επιστημόνων στη μάχη κατά του νέου ιού κατάργησε αυτή τη νοοτροπία. Η ανάληψη των ηνίων αντιμετώπισης της πανδημίας από πρόσωπα μη πολιτικά απέδειξε στους Έλληνες πως Κράτος δεν είναι μόνο εκλεγμένα κόμματα, αλλά ένα σύνολο φορέων το οποίο κέρδισε την εμπιστοσύνη τους. Πολίτες και Πολιτεία μέσα σε αυτή την κρίση συνειδητοποίησαν την αλληλεξάρτησή τους και έθεσαν  βάσεις εποικοδομητικής συνεργασίας εξυψώνοντας την αρετή της κοινωνικής υπευθυνότητας.

Και αναντίρρητα ο περιορισμός των μετακινήσεων αποδείχτηκε ευεργετικός για το περιβάλλον. Ενώ οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις μαστίζονταν από τη μόλυνση του ατμοσφαιρικού αέρα, μέσα σε δύο μήνες το ποσοστό του διοξειδίου του άνθρακα μειώθηκε στα δύο τρίτα του αρχικού. Πρόκειται για μία εξέλιξη που προς το παρόν εξασφαλίζει διαυγή αέρα, ενώ στο μέλλον μπορεί να αφυπνίσει περιβαλλοντικά πολίτες και κυβερνήσεις υπενθυμίζοντας  το αγαθό της καθαρής ατμόσφαιρας.

Φυσικά,  η μείωση των κοινωνικών συναναστροφών, προκάλεσε σε πολλούς ψυχολογικά προβλήματα και αύξησε ενδεχομένως εντάσεις μέσα στο σπίτι. Επειδή όμως κάθε νόμισμα φέρει δύο όψεις, ο εγκλεισμός σε πολλές περιπτώσεις έδωσε την ευκαιρία τα άτομα να επικοινωνήσουν με την οικογένεια αλλά και με τον εαυτό τους, κάτι που πιθανώς ως σήμερα  ο ασθματικός ρυθμός του βίου δεν επέτρεπε. Ήταν η ευκαιρία για οικογενειακές στιγμές, αλλά και για αυτοκριτική. Στην εποχή του άκρατου υλικού ευδαιμονισμού, η απειλή της ανθρώπινης υγείας ήταν ένας κλυδωνισμός των υλικών αξιών που αποδείχτηκαν μετέωρες και ανούσιες μπροστά στην αξία της ζωής.

Η πανδημία του κορωνοϊού, λοιπόν, εκτός από απειλή μπορεί να αποτελέσει –όσο παράξενο και αν ακούγεται- τον προθάλαμο υπέρβασης πολλών κοινωνικών συνδρόμων. Οι θετικές εξελίξεις σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να εξαλείψουν το κόστος σε ζωές. Μπορούν ωστόσο να στρατευτούν ως εφόδια στη διεκδίκηση ενός ποιοτικά ανώτερου μέλλοντος. Άλλωστε, νικητής σε μία μάχη δεν είναι αυτός που μηδενίζει  τις απώλειες, αλλά αυτός που αξιοποιεί ακόμα και τα πιο παράδοξα οφέλη.